Mevrouw Klijzing bedankt Enya (28)

Mevrouw Klijzing: “Het klikt met Enya”

.

“Als ik aan vrienden vertel dat ik als vrijwilliger bij een mevrouw van 85  langs ga dan kijken ze me verbaasd aan”, zegt Enya (28). ‘Wat moet je daar nou mee?’ vragen ze. Mevrouw Klijzing weet wel waar Enya het over heeft. “Ze denken aan oudere mensen die alleen nog maar klagen. Ik kom dit soort mensen vaak genoeg tegen. Ik kap hen meteen af en zeg: ‘dan had je maar eerder dood moeten gaan.’ Dan is het gesprek snel afgelopen. Bij ons thuis was het motto: niet klagen maar dragen.”

De Vierdaagse ga ik niet lopen
Mevrouw Klijzing zit in haar favoriete stoel in haar huisje in Amsterdam Zuid-Oost. Erg mobiel is ze niet meer maar verder is ze zo scherp als een scheermesje. “Mijn heup is versleten. Ik zou eigenlijk een operatie moeten hebben maar ik ben bang voor de narcose. Op mijn leeftijd weet je niet hoe je eruit komt. En bovendien, wat dan? Het is niet dat ik daarna de vierdaagse loop. Mijn knieën doen het ook niet.” Mevrouw Klijzing lacht er zelf hard om. “U bent ook zo positief”, zegt Enya. “Zelfs al gaat het niet zo goed. Dan kom ik thuis en denk ik: Wat zit ik zelf nou soms te klagen?”

Verhalen van vroeger
Enya komt sinds het begin van dit jaar bij haar op bezoek. Ongeveer elke veertien dagen. Waar ze het zoal over hebben? Enya en mevrouw Klijzing kijken elkaar aan. “Ik luister graag naar de verhalen van vroeger,” vertelt Enya. Mevrouw Klijzing heeft veel gereisd en zelf ook veel vrijwilligerswerk gedaan: “Vroeger stopte je met werken als je trouwde; ik wilde niet thuis zitten maar iets nuttigs doen en zo vond ik de Unie van Vrijwilligers Amsterdam (UVV).” Ze coördineerde onder andere voor de oppascentrale en deed administratief werk voor de stichting 40-45 . Ze hielp met de organisatie van de jaarlijkse Bazaar, leerde braille en las zieke kinderen voor in het ziekenhuis als de ouders niet konden komen. Toen haar huwelijk strandde moest ze betaald werk zoeken maar na haar pensioen ging ze verder.

“Ik vind het fijn om met Enya te praten”
Langzamerhand wordt het stiller om haar heen. Het sociale leven met broers, zussen, nichten, neven en vriendinnen is niet meer wat het was. “Ik overleef iedereen,” zegt mevrouw Klijzing. Weer met een lach. Begin dit jaar overleed een goede vriendin waarmee ze veel ondernam. Ze meldde zich aan voor een ‘maatje’ bij de UVV. Het klikte met Enya. “Het breekt de dag en ik vind het heel fijn om met haar te praten. Zelf heb ik geen kinderen en weinig contact met jonge mensen. Mijn wereld wordt steeds kleiner.”

Moment van bezinning
Enya besloot na een ongeluk vrijwilliger te worden. Het was een moment van bezinning. Ze moest lang revalideren en wilde niet niets doen. En vooral: ze wilde graag anderen helpen zonder daar wat voor terug te verwachten. Nu ze weer aan het werk is, denkt ze er niet over om te stoppen. “Al dat gezeur van iedereen dat ze geen tijd hebben”, zegt Enya. “Ik vind het leuk om dit te doen. Dan is het geen opgave.”

Meer info over de Unie van Vrijwilligers vind je hier

Tekst en Foto: Karine de Wit
•
•

7 december is het Nationale Vrijwilligersdag.
Ben of ken jij ook een vrijwilliger? Op deze site vind je veel leuke bedankacties.